contekst

Het levensmotto van Dennis zal ons altijd leiden

Het is onmogelijk iedereen persoonlijk te bedanken die ons in hun armen hebben genomen om ons te troosten bij het verlies van onze

Dennis Stephan Bouva

Wij willen laten weten, dat de overweldigende belangstelling, woorden van troost en prachtige bloemen, ons bijzonder hebben gesteund. Het is ontroerend te weten dat Dennis voor zoveel mensen iets heeft betekend en wij weten zeker dat Dennis nooit zal worden vergeten.

Alphons, Annemarie, Marelle, Linda, Oma Bep en Sara.

Als je door verdriet wordt neergeslagen,
het waarom aan niemand kunt vragen,
dan is het goed dat je zoveel mensen ziet,
ook al vinden zij de juiste woorden niet.

--------------------------------------------------------------------------------

Voor Dennis van Sara, je vriendinnetje die zoveel van je houdt

Ik hou van je zonder te weten hoe, wanneer, vanwaar,
ik hou van je zonder omhaal, zonder zorgen of trots:
zo hou ik van je omdat ik niet anders kan dan zo

Van je te houden dat ik niet besta als jij niet bestaat,
zo dichtbij dat jouw hand op mijn borst van mij is,
zo dichtbij dat jouw ogen zich sluiten als ik slaap.

--------------------------------------------------------------------------------

Gedicht van Linda voor haar broer Dennis

Het Al

Jij bent de zon, de maan, jij bent de regen.
Jij bent onbeschrijfelijk, niet te meten nog te wegen.
Jij bent rivieren, je bent de zee, bliksem, donder.
Jij bent de kleine mens, maar wel het grote wonder.

Jij bent het water en de vruchten en het koren.
Het leven dat uit alle leven wordt geboren.
Jij bent het allemaal..... de wijze en de zot.
En in jouw kleinheid schuilt iets van een grote God.

Van Marelle voor Dennis

Ongehoord.

Wat ik niet zeggen kan
En niet kan schrijven
Zal ergens diep in mij
Toch bij me blijven

Ongehoord
Maar in een lieve duisternis
Verbergt zich iets
Dat meer dan woorden is

--------------------------------------------------------------------------------

Dit is wat pastoor Goedhart schreef in het parochieblad:

Op 6 juli overleed plotseling Dennis Stephan Bouva. Hij werd 24 jaar. De rouwkaart maakte al meteen duidelijk wie Dennis was:

Een wijze broer voor zijn zussen, een lieve kleinzoon voor zijn oma, de allerliefste voor zijn vriendin Sara en bovenal het mannetje van zijn ouders.

Dennis was een bevlogen jongeman, die een prachtig toekomstbeeld voor de wereld voor ogen had. Samen met zijn lieve vriendin Sara ontwikkelde hij plannen die mensen gelukkig konden maken. Zijn enthousiasme daarvoor had een enorme aantrekkingskracht. Dat bleek op de dag van zijn begrafenis toen de kerk zich vulde met honderden jonge mensen.

Dennis wilde graag een tweede Kofi Anan worden. Hij had plannen voor all over de world. Niet als onhaalbaar idee, maar er keihard voor werken. De vele toespraken getuigden van dit ideaalbeeld en riepen op tot navolging, tot verder gaan. In de geest van en met het enthousiasme van Dennis.

De schoonvader van Dennis, ds. de Wit, las in de viering voor uit het Hooglied. Het ging over de verrukking van de liefde en het samenzijn met de geliefde en naar de ontreddering van de afwezigheid. De voordracht van de tekst ontroerde alle aanwezigen. Het Evangelie uit Matheus 25 ging over de inzet en zorg die een mens moet geven aan hongerige, zieken, gevangenen om in Gods heerlijkheid te mogen komen.

Zo ontstond er, naast de vele mooie toespraken van zijn moeder, zussen, Sara, familie en vrienden, een aangrijpend totaalbeeld van Dennis. In de cultuursfeer van Suriname werd er waardig afscheid genomen. Dennis rust op een zonnig plekje op de begraafplaats , maar zijn Geest leeft in en bij God en zal zeker het leven blijven inspireren van de velen die hem als voorbeeld meedragen in hun leven.

-Vergeet niet te leven - was het levensmotto van Dennis

--------------------------------------------------------------------------------

GEBED VOOR MOEILIJKE TIJDEN

Lieve Heer

We hopen nog steeds dat we op een goed moment wakker worden.
We hopen nog steeds dat we een slaperig oog zullen openen en denken:
Wat een akelige droom. Hoe kon dit gebeuren?
Wij hebben verdriet, Vader. En daarom komen wij bij U.
We vragen U niet om hulp, we smeken U erom.
Wij dienen geen verzoek in, we smeken het af,
We weten wat u kunt doen.
We hebben de verhalen overpeinsd en nu smeken we U:

"Doe het opnieuw, Heer. Doe het opnieuw.
Verander dit Golgotha in Pasen.

Dank u voor dit moment van gebed"

--------------------------------------------------------------------------------

Dit schreef zijn vriend Jiri

6 juli 2007 zal nooit worden vergeten.
13 juli 2007 ook niet.
Eigenlijk wil ik graag wat zeggen over Dennis. Wie hij was en wat hij voor ons betekende.
Gelukkig is dat niet nodig want bijna 1100 mensen weten dat.
Ik ben trots op Dennis en hoe hij was.
Ik ben trots op familie en vrienden en hoe ze met dit verlies omgaan.
Ik ben trots op m'n boys; zo dankbaar voor hun steun.
Ik ben iedereen dankbaar voor hun telefoontjes, sms'jes en berichtjes. Betekent veel.
Nu maar hopen dat de mooie herinneringen de leegte een klein beetje kunnen opvullen.

--------------------------------------------------------------------------------

Ze kunnen het niet weten

Toen jij stierf
is de wereld gewoon doorgegaan
met draaien.
Het werd nacht en ook weer morgen.
Er was lawaai en stilte
en ook om ons heen
maakte het leven -van- alledag
evenveel lawaai als anders.
Alleen,bij ons kwam dat harder aan dan normaal.
Wat deed het pijn
te zien en te horen
dat alles gewoon doorging
toen jij gestorven was.
Wreed en onverschillig,
genadeloos en onbarmhartig was het
en elke indruk stak dieper,
deed meer pijn.
Neen, ze kunnen niet weten
wat wij nu voelen:
die steken pijn
van afgesneden - zijn
en nooit meer samen
Ach, niets zal meer hetzelfde zijn
zonder jou

--------------------------------------------------------------------------------

Onderstaand artikel stond in het landelijk Centraal Weekblad op 14 september 2007.

De schrijver is dominee en heeft verschillende boeken op zijn naam staan. Dit artikel is ons via anderen aangereikt.

Het verhaal van Brian is het verhaal van Dennis

Sterker dan de dood

Jesus de wi helpiman

Bekentenis

Brian was 24 jaar oud. Hij stond aan het begin van het leven en had samen met zijn vriendin grote plannen voor de toekomst. Opeens op een vrijdagavond was hij dood. Zomaar, zonder enige vooraankondiging. Zijn vriendin, zijn ouders, zijn vele vrienden, waren verbijsterd en verslagen.

De katholieke kerk was bomvol tijdens de afscheidsdienst. Voor op de liturgie stond een prachtige foto van Brian. Zo kenden we hem: een en al levenslust en plezier, met een vrolijke grijns van oor tot oor. Altijd in voor een grap of een plagerij. Altijd klaar om samen een spelletje te doen, een partijtje voetbal te spelen of een feestje te maken.

De Surinaamse band zorgde voor de muziek tijdens de dienst. Een reusachtige tuba, een trompet, een saxofoon en een trommel. Prachtige muziek die ons allen ontroerde. En we zongen liederen gezamenlijk in het Nederland en het Sranan Tongo (Surinaams):

Joe no sabi Gado habi, lobi vo wi potiman.

Meki hati bribi dati, Jesus de wi Helpiman.

(Groot is de liefde van God voor de mens,

Sluit Hem goed in je hart, Jezus is onze helper)

Brian zat vol idealen. Hij wilde de hele wereld ontdekken en verbeteren. Met zijn vriendin had hij al veel gereisd door Zuid- en Midden-Amerika, maar er lagen nog hele continenten te wachten. Hij had de vaste overtuiging dat het allemaal veel beter kon in de wereld dan het nu was.

Wacht maar, riep hij dan, ik word een nieuwe Kofi Annan. Het was half grap, half ernst. Natuurlijk plaagden zijn vrienden hem daar mee, maar zij wisten ook dat hij heilig geloofde in een betere wereld en dat hij zijn steentje daaraan wilde bijdragen. Je kunt toch niet leven zonder geloof, zonder idealen en zonder hoop? Wij luisterden in de dienst naar een lied van de Argentijnse zangeres Mercedes Sosa :

Wat zou het toch zijn, als ik niet geloofde in de hoop, als ik niet geloofde in wat ik geloof

De wereld moet het hebben van bezielde mensen als Brian die willen werken aan menselijkheid en recht. Zonder geloof gaat de wereld ten onder.

Op de begraafplaats vormde zich een eindeloze stoet mensen. Eerst de muzikanten, dan de baar, daarachter de familie en vervolgens de vrienden. Acht sterke jonge mannen, neven van de gestorvene, droegen de baar. Ze waren helemaal in het wit gekleed. Al dansend op de muziek droegen ze de kist met het lichaam van Brian. Voor hen uit liep een oudere man die zwaaiend met zijn wandelstok het ritme aangaf. Er werd gezongen: Jesus de wi Helpiman

De mensen bewogen mee met de improvisaties van de saxofoon. De kist deinde heen en weer, op en neer, terwijl zij achter de muzikanten aangingen.

We maakten een omweg over het kerkhof. Daar ergens was het graf van de schoonmoeder van Brian. Zij was vijf jaar geleden gestorven, 52 jaar oud. De jongens dansten met de baar op hun schouders om het graf heen, om haar samen met Brian te groeten. Brian en zij waren nu verenigd. En daarna ging het verder.

Het leven gaat door in de beweging en het ritme van de muziek. De dood is verschrikkelijk en grijpt je bij de keel, maar hoe groot ons verdriet ook is, wij blijven lopen, wij blijven zingen en wij blijven leven. Jesus de wi Helpiman .

De geest van het leven is lichter dan de dood. Hij zweeft boven de ellende en de pijn van de wereld. Hij danst als een vogel hoog in de lucht.

Als je maar blijft geloven en als je maar blijft hopen. Want wat is een mens die niet meer gelooft? Wat blijft er van je over als je niet meer gelooft in de geest van leven die boven de wereld zweeft? Waar moet je van leven als je de kracht van muziek en dans, van ritme en beweging niet kent?

Ik heb nog steeds het beeld voor me, van die oudere man die met zijn wandelstok in de lucht het ritme aangeeft, en die jongens met hun zwarte dreadlocks en hun witte kleding die met de baar op hun schouders dansend over het kerkhof gaan. Ik hoor het lied: Jesus de wi Helpiman

En ik weet het: de geest van leven zweeft boven deze aarde, hij is sterker dan de dood.

Henk Vijver

--------------------------------------------------------------------------------

Onlangs, op 2 november, heeft Dennis als eerste student in Nederland, postuum zijn diploma gekregen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam

Master of Science in Business Administration

Wij hebben, toen wij de vraag stelden of Dennis toch zijn diploma zou mogen krijgen, ons nooit gerealiseerd dat dit in Nederland nog nooit eerder was gebeurd. Wij hebben nu begrepen dat de mensen van de VU er erg veel tijd in hebben gestoken om alles uit te zoeken, waarvoor natuurlijk onze hartelijke dank.
Met ruim 50 personen hebben wij kunnen luisteren naar wat het team van de faculteit waar Dennis studeerde, ons vertelde. De onderwijsdirecteur van de faculteit, drs. Peter Sneep en de scriptiebegeleidster, mevrouw dr. Sylvia van der Bunt, spraken vol lof over de inzet die Dennis tijdens zijn studie toonde en ook werd over zijn ideaal, een eigen hulporganisatie opzetten met Sara, gesproken. Mevrouw dr. Sylvia v d Bunt, vertelde dat als alles goed gaat, er begin volgend jaar een boek uitkomt dat zij met een collega heeft geschreven en waar ook enkele studenten aan mee hebben gewerkt. Dit boek zal aan Dennis worden opgedragen.
Men vertelde over de sociale bewogenheid van Dennis en zijn liefde voor mensen in het algemeen, ook werd gesproken over zijn interesse in de politiek en dat hij Kofi Anan als zijn grote voorbeeld zag.
Al deze feiten hebben de VU doen besluiten om het geldbedrag, wat elke universiteit krijgt nadat een student is afgestudeerd, beschikbaar te stellen aan een door ons gekozen goed doel De reacties hierna waren zo overweldigend dat wij hebben besloten om een eigen stichting op te richten.

De Dennis Bouva Foundation

Onze eerste actie is om een waterput op Madagaskar te realiseren. Het eiland waar Sara de eerste drie maanden van 2007 heeft verbleven voor haar studie. De dorpbewoonsters daar moeten ong. 9 kilometer lopen om drinkwater te halen. Vooral in de periode dat Sara erg ziek is geweest en de vrouwen van het dorp meerdere malen per dag naar de put gingen om te zorgen dat Sara voldoende te drinken zou krijgen, hebben ons doen besluiten om juist daar een put te laten slaan. Hierdoor krijgen duizenden mensen toegang tot schoon drinkwater.
Op dit ogenblik is er een briefwisseling met een Franse organisatie, Point du Jour, die al enkele waterputten op Madagaskar heeft geslagen. Het ziet er erg goed uit en het geld om te beginnen is er, doordat de VU met een mooi bedrag het startsein heeft gegeven.
Iedereen begrijpt natuurlijk dat wij het prachtig zouden vinden om meer dan alleen die put te kunnen realiseren, maar daar hebben wij geld voor nodig en daarom ook onze vraag aan een ieder die Dennis heeft gekend en weet wat dit voor hem zou betekenen.
De akte ligt bij de notaris en wordt binnenkort getekend waarna er een gironummer wordt geopend. Als het nummer bekend is zullen wij dit zeker vermelden, maar iedereen kan alvast beginnen om een kleine bijdrage apart te leggen voor dit mooie doel.Als alles goed gaat hopen wij dat de droom van Dennis en Sara, om ooit een eigen hulporganisatie te kunnen opstarten, toch van de grond komt .

--------------------------------------------------------------------------------

Noordhollands Dagblad zaterdag 24 november 2007

Zaandammer krijgt postuum bul

Van onze verslaggever
Zaandam- Aan de student Dennis Bouva, overleden op 6 juli van dit jaar door onbekende oorzaak, is begin november postuum zijn bul uitgereikt.

De 24-jarige Zaandammer studeerde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam bedrijfswetenschappen en had bij zijn dood zijn studie net afgerond. Voor zover bekend is het de eerste keer in ons land dat een overleden student alsnog zijn diploma krijgt.
De ouders van Dennis Bouva hebben de bul van hun zoon in ontvangst genomen.
-Als universiteit hebben wij een dergelijke situatie niet eerder meegemaakt- zegt Sharon Lo-Fo-Wong. Zij is secretaris van de examencommissie. -We hebben juridisch laten uitzoeken of het mogelijk was het diploma alsnog uit te reiken en dat kon. Waar het om gaat was dat Dennis aan alle eisen voldeed.-
De jeugdige Zaandammer stond bekend als maatschappelijk zeer betrokken. Samen met zijn vriendin Sara de Wit, maakte hij reizen door de derde wereld. De twee waren van plan om na het voltooien van hun beider studie een hulporganisatie op te zetten.

-Bul is erkenning voor zijn harde werken-

KOFI ANNAN WAS ZIJN VOORBEELD

Door Ed Blaauw

Zaandam - Een vrolijke wereldreiziger en een ambitieuze wereldverbeteraar, trouw en gedisciplineerd. Zo werd de student bedrijfswetenschappen Dennis Bouva omschreven door familie, vrienden en bekenden.

Kofi Annan was zijn grote voorbeeld- , zegt Annemarie, de moeder van Dennis.

Op vrijdag 2 november kregen zij op de Vrije Universiteit, als postuum eerbetoon, de bul van hun zoon uitgereikt. Zij was niet alleen trots, dat zij het diploma alsnog in ontvangst mochten nemen, het was vooral ook een vurige wens die in vervulling is gegaan. -Toen Dennis op 6 juli onverwacht overleed, had hij net zijn laatste tentamen gedaan en zijn scriptie op zijn laptop was zo goed als gereed- .
Voor zover Annemarie weet, was het de eerste keer in Nederland at een student postuum zijn bul kreeg. Dit werd verteld tijdens de diploma-uitreiking.
-Wij zien de bul voor onze zoon vooral als erkenning voor zijn harde werken- zegt Alphons, de vader van Dennis.
Dennis Bouva, wiens doodsoorzaak nog altijd niet geheel duidelijk is, maakte een aantal jaren deel uit van de A-selectie van de voetbalclub Hellas Sport. Voetbal was zijn grote hobby, maar reizen zijn passie. Samen met zijn vriendin Sara de Wit, die ongeveer gelijktijdig haar studie antropologie afrondde, maakte hij verschillende reizen, naar Mexico, Chili, Suriname en verschillende landen in Midden-Amerika. De 24-jarige Zaandammer had het plan om na zijn studie samen met Sara een ontwikkelingsorganisatie op te zetten.
-Dat was onze grote droom- zegt Sara. Zij reisde begin dit jaar voor haar studie naar Marofarihy, dat veel rijstvelden betekent, in het zuidoosten van Madagaskar, het eiland ten oosten van Afrika, gescheiden door Straat Mozambique.
-De zogeheten diplomavergoeding, een bedrag van bijna 3 duizend euro, bestemd voor de VU, wordt nu aan een goed doel geschonken. Dat goede doel is het slaan van een waterput in het dorpje waar ik toen een paar maanden verbleef-
Dennis stond bekend als maatschappelijk geengageerd kritisch. Als het om ontwikkelingssamenwerking ging, had hij uitgesproken ideeen
-We hadden samen nog zoveel plannen. Meer dan duidelijk was dat onze ambities en idealen altijd gerelateerd waren aan de derde wereld- zegt Sara.
Zij is inmiddels voorzitter van de Dennis Bouva Foundation - giro 3832200 - dat geld inzamelt waarmee projecten op kleinere schaal gerealiseerd kunnen worden.
Sara zegt - We hadden samen zoiets van, als we zijn afgestudeerd, dan gaan we onze idealen verwezenlijken. Dat heeft niet zo mogen zijn. Ik mis Dennis elke dag -.

Bedankt voor het bezoeken van de website van Dennis Bouva

Wilt U nog een berichtje achterlaten voor de Familie & Vrienden

Klik hier voor het gastenboek